लेखिका : देवी नागरानी
अनुवाद : पदमा गोविंद मोटवानी
‘बा॒ई’ लफ़्ज़ु बु॒धंदे ई पेर में पातल खुड़ीअ वारी चंपलु कढियाईं ऐं बिल्कुल शींहणिं वांगुरि हुन खे अची वरिताईं।
“अरे केरि बा॒ई, कहिंजी बा॒ई….!”
‘अरे बा॒ई जी’ मान सां ‘जी’ लगा॒ईंदे हुन शख्स निवड़त सां चयो।
“ओए….. बा॒ई जी हूंदी तुंहिंजी माउ, तुंहिंजी भेण, तुंहिंजी ज़ाल, तुंहिंजे ख़ानदान जी…!”
“अरे…रे…बु॒धो त…!” हुन शख्स जी आवाज़ु ढिली थींदी वेई।
“अरे नामर्द! बा॒ई कंहिंखे थो चेई?”
रस्ते ते भीड़ कठी थींदे देरि ई केतिरी लगं॒दी आहे! उन भीड़ मां लखनऊअ जे हिक शख़्स चयो- “अरे मियां लखनऊअ में बा॒ई उन खे ई चवंदा आहिनि जेका….!”
माजिरो समुझ में ईंदे ई हुन सुनु थी करे शर्मु सां कंधि झुकाए, पंहिंजो रस्तो बदिलियो ऐं अगि॒यां वधी वियो।
padmamotwani1411@gmail.com