मूल लेखिका: देवी नागरानी
सिन्धी अनुवाद; डॉ. गायत्री
देवी नागरानीजवाबदारी खणणु ऐं निभाइणि, बस लफ्जनि में ई मापजी वेई आहे। हिते हर को माण्हूं पहिंजे-पहिंजे नज़रिए सां लफ्ज़नि खे वापरींदो आहे। पिउ खे गुज़रिये छ महिना बि पूरा न थिया हुआ त वडो पुट आदम, जोए सूधो पासे जे शहर मां माउ जे घरु आयो। पहिंजी ज़हरीली गाल्हियुनि में चाशनी मिल्हाए चवण लगो त, “सकीना त मुखे घड़ी-घड़ी पेई चवन्दी आहे त अम्मा खे हिते वठी अचो। अकेली थी पेई हूंदी। का हेठ-मथे गाल्हि थी वेन्दी त, माण्हूं इहो ई चवन्दा न त, औलाद निकम्मी आहे।”
पोए अम्मा खे भकुरु पाईन्दे पहिंजो खुरदरो हथु फेरींदे चयईं, “अम्मां, या त तूं असां वटु हली अचु या असीं बई अची हिते रहिंदासीं। तुहिंजी खिज़मत कंदासीं।”
डॉ. गायत्रीऐं बस, हफ्तो बैद ई आदम ऐं सकीना तबादलो कराए, अची माउ वटु रहिण लगा। हुन बुडड़ी खातून जूं पाडूँ कुतरणि लगा। बुरो वक्तु ऐहिड़ो बि आयो जो हिकड़े डींहु बेशरमीअ जा लीका लंघे, आदम तेज आवाज़ में सकीना खे सडे चयो, “अरे अचु न सकीना। सिनेमा जो टाईम वेझो अची वियो आहे। छडु बि कम खे। अम्मां त घर में ई आहे न, पाणई करे छडींदी।” चवन्दे जोए सूधो वञी सिनेमा हॉल पहुतो।
आसरा पाण केतड़ा न बेआसरे थींदा था वञनि, इहो हाल को पुरानी टहीअ खां पुछे…। ऐं रही खिज़मत जी गाल्हि, उहा न ई कयो त सुठो।