मूल लेखिका: देवी नागरानी
सिन्धी अनुवाद; डॉ. गायत्री
हा, इहो ई त आहे, जेको 35 साल पहिरीं मुहिंजो दर खुड़काए अदब भरियल सुवाली निगाहूं खणी बीठो हुओ। दर खोले मुहिंजी नज़रुनि बि साणस सुवाल कयो हुओ।
“मैडम, मां सजी कॉलोनीअ लाए अखबार आणींदो आहियां। अव्हां खे बि खपे त बुधाइजो।”
“अरे डाढो सुठो कयए। हर आरतवार ते असांजी सिन्धी अखबार हिन्दवासी इन्दी आहे, जेका मुखे ज़रूर डिजई।”
“अच्छा” चई हू डाकणि लहिण लगो। “पंजनि रुपयनि जो आहे मैडम।” चवन्दो, तेज रफ्तार सां बिन मञ्जिलुनि जा डाका लही वियो।
इहा 1972 जी गाल्हि आहे। अरसे बैद लगो जण गाल्हि आई-वेई थी वेई। साल गुज़रन्दा रहिया ऐं हर घर खे हू अखबार पहुचाइन्दो रहियो। ऐं मां पढ़हन्दी रहियैिस पऱते-पऱते जूं खबरूं। सोचुम, जे अखबार न हुजे हा, त असां त बेखबर रहिजी वञू हा खबरुनि खां। ज़माने जी रफ्तार सां बि न जुड़ी सघूं हा। आसे-पासे जे हाल-चाल सां वाकिफ रखनि थियूं इहे अखबारूं।
हिक अण्ुाजाणु पीडा जी लहर, सिहरन बणजी दिल मंझु लथी ऐं सजे जिस्म में फैलजी वेई। हू मूर्ति, जण त अखबाारुनि सां गडोगडु पाण पहिंजो बोझ खणी हलण जो अभ्यासी थी वियो हुओ। कम जो ऐहड़ो पक्को जो देर सां ई सही, अखबार पहुचाईंदो ज़रूर आहे। जे असां घर में न हुजू्रं त दरवाजे जे कड़े में टंगे वेन्दो आहे।
जेहिं दौर-ए-वक्त मां हू अखबार वारो गुज़रियो आहे, असां बि उहो वक्त अखबार पढ़ी-पढ़ी गुज़ारियो आहे। पर पोयनि बिन वरियनि खां हुन शख्स खे, हुन जे सुस्त थीन्दडि़ कदमनि खे डिसन्दी रही आहियां। हुन खे पढ़न्दी रही आहियां त लगन्दो आहे जण आपबीती आहे। आइने अगिया भी करे बि असां किथे पाण डिसी सघन्दा आहियूं? सुञारीं सघन्दा आहियूं? बस, वक्तु मुरकन्दो रहिन्दो आहे, असांजी जवानीअ खे वेन्दो ऐं बुडापे खे इन्दो डिसी।
मां पुठ वराए डिठो आहे। सच खे महसूस कयो आहे। हुन अखबारुनि खे रद्दीअ में वेन्दो डिसण अजीब लगन्दो आहे। माण्हू उहो ई पुराणो आहे, पर अखबार, रोजाना नई खणी इन्दो आहे।