दानिशमंद (नंढी कहाणी)

लेखिका : देवी नागरानी
अनुवाद : पदमा गोविंद मोटवानी

पदमा मोटवानी
देवी नागरानी
मुंहिंजो हिकु अज़ीज़ दोस्तु घणनि डीं॒हंनि खां पोइ मूंसा मिलण घरु आयो ऐं चांहिं जूं चुस्कियूं वठंदे असां बे॒ई नयूं झूनियूं गा॒ल्हियूं यादि कंदे गुज़िरियल वक़्त जे घिटियुनि में पहुची वियासी। मुंहिंजी आपबीती बु॒धी हू दोस्तु गा॒ल्हियुनि जे मुकाबिले में मूंखा अगि॒यां निकरंदे चवण लगो॒-“उहे डीं॒हं बि छा त डीं॒हं हुआ! अक्सरु माण्हूं पंहिंजी पंहिंजी घुरिज खणी ईंदा हुआ ऐं मां हुननि जूं झोलियूं भरे छडीं॒दो हुअसि।”
“छा मतिलबु?” मूं सुवाली नज़रुनि सां हुन डां॒हुं निहारियो।
“अरे, मां सचु चेई रहियो आहियां। कोई ड॒ह हज़ार, कोई पंजाहु हज़ार ऐं कड॒हिं कोई हिकु सौ रुपया बि वठी वेंदो हुओ।”। हुन पंहिंजी ढींगूं छड॒ण जी आदत खे बरक़रार रखंदे चयो।
“त छा उन्हंनि डीं॒हंनि में तव्हां एतिरा अमीरु हुआ जो हुननि खे सवलाईअ सां एतिरा पैसा डे॒ई छडीं॒दा हुआ?” मुंहिंजो सुवालु हाणे जवाब जी तलब में बेक़रारु हुओ।
“अरे भेण, जेको बि हुओ, ठाठु त उहो ई डि॒यण वारो रहियो, ऐं न डि॒यण जो त सुवालु ई किथे हुओ!”
“त छा डि॒यण जी लाचारी हूंदी हुई?”
“हा, हुई, मां बैंकु में कैशियरु जो हुअसि!”

padmamotwani1411@gmail.com

error: Content is protected !!