लेखिका : देवी नागरानी
अनुवाद : पदमा गोविंद मोटवानी
विसिरियल-भुलायल, पाण ते गुज़िरियल गा॒ल्हियूं पंहिंजी उमिरि सां गडो॒गडि॒ पंहिंजी समुझ में पंहिंजो मतिलबु बदलींदियूं आहिनि। यादिगिरियुनि जे बाग़ खे कुझु इएं बि महिकाईंदियूं आहिनि-
उन्हनि यादिगिरियुनि जो हिकु उज़िवो ही बि आहे
भेण खां मोकिलाईंदे शशिकाॅंत जड॒हिं पंहिंजे घरु वञण लगो॒ त माटेली वडी॒ भेण पासे में रखिययलु हिकु वडो॒ हिंदाणो खणी हुन खे डीं॒दे चयुसि “हीउ तोखे माउ ताईं खणी वञिणो आहे, पर संभाले।” अरिड़ह उणिवीह वरिह्यनि जे शशिकाँत खे अदब ऐं मर्यादा जी जा॒ण हुई। रज़ामंदी डे॒ई हिंदाणो खयांई ऐं बसि लाइ रवानो थी वियो।
बसि जो सफ़र हुओ, को सवलो कोन हुओ।
हिक बसि मटाएं बी॒अ में ऐं पोइ वरी टांगे जी सुवारी करे रेलगाडी॒ पकिड़े सफ़रु पूरो कयाईं। जीअं तीअं हिंदाणे जे भार खे डोहींदे हू घरु पहुतो ऐं माउ खे अमानत सुपुर्दु करे ख़ुद खे आज़ाद कयाईं।
“अमां भेण डि॒नो आहे।” शशिकाॅंत साहु पटींदे चयो। आख़िर नतीजो छा थियो? लाड॒ प्यार सां आंदल हुन हिंदाणे खे 500 किलोमीटर ताईं संभालियो पर माउ जड॒हिं उहो कपियो त उहो बिल्कुल अछो निकितो। माउ वाइड़ी थी करे पुट जी शिकिलि डि॒संदी रही। छा माटेले रिश्तनि जो प्यारु बि बेरंगु थी सघंदो आहे?
padmamotwani1411@gmail.com